Πρωινή βόλτα
Παρατήρησα σήμερα έναν στρωμένο διάδρομο, έτοιμο να υποδεχτεί επισκέπτες, που οδηγεί σε μια ενημερωτική πινακίδα στο εσωτερικό του τείχους.
Πινακίδα; Τέλεια! Έχω αδυναμία στις ενημερωτικές πινακίδες. Και δεν μου φάνηκε καθόλου κακή ιδέα να μεταφερθώ για λίγο σε παλιές εποχές της πόλης.
Τα χόρτα δεν είχαν φτάσει μέχρι τα γόνατα, σε 2-3 μέρες όμως – μιας και περιμένουμε βροχές – θα φτάσουν. Αλλά δεν είναι σκοπός μου να μείνω σε μια τέτοια "λεπτομέρεια", ούτε φυσικά και στα σκουπίδια, αν και, καλάθι απορριμάτων δεν είδα εκεί κοντά. Ο στόχος παραμένει η πινακίδα.
Ιδού η πινακίδα μας!
Για τον βανδαλισμό των ενημερωτικών πινακίδων από ντόπιους δεν ευθύνονται οι βάνδαλοι.
Την ευθύνη φέρει η πινακίδα.
Η πινακίδα δεν ξέρει να μιλάει.
Δεν ξέρει να ζωγραφίζει.
Δεν ξέρει να γελάει.
Δεν ξέρει να εξηγεί.
Δεν ξέρει να προκαλεί το ενδιαφέρον.
Η πινακίδα δεν ξέρει σε ποιους απευθύνεται - και γιαυτό ευθύνεται.
Με λίγα λόγια, δεν ξέρει τι της γίνεται.
Ξεκινώ να διαβάσω. Από τις πρώτες λέξεις νιώθω ενόχληση από την γραμματοσειρά. Τα παρατάω. Ανεβάζω το βλέμμα πιο πάνω. Στη λεζάντα μιας φωτογραφίας διαβάζω "Ρωμαϊκό Μιλιάριο" και βλέπω μια κοτρόνα. Πιο πάνω βλέπω έναν χάρτη να δείχνει "Περίκεντρος Επισκοπικός Ναός". Σε μια άλλη φωτογραφία διαβάζω "Απότμημα Ρωμαϊκής Σαρκοφάγου" και βλέπω ένα όμορφο γλυπτό σε μάρμαρο αλλά, η σκέψη μου φεύγει στον Κυριάκο Διακογιάννη και στο βιβλίο του "Οι Σαρκοφάγοι του Ελληνισμού" και αντιλαμβάνομαι ότι μάλλον, κάνω λάθος συσχετισμούς που με μεταφέρουν σε άλλες εποχές.
Εννοείται ότι δεν θα συνεχίσω με την ανάγνωση – όπως και κανένας άλλωστε - γιατί όπως είπα, με την συγκεκριμένη γραμματοσειρά και σε μαύρο φόντο, θα κατάφερνα να φύγω από εκεί τουλάχιστον με στραβισμό.
Ετοιμάζομαι να κάνω μεταβολή, για να πάω από κει που ήρθα και πιάνει το βλέμμα μου μια δεύτερη πινακίδα, μικρότερη. Αυτή δεν είναι προσβάσιμη. Πιθανό να μην απευθύνεται σε επισκέπτες, σκέφτηκα. Είναι μέσα στα χόρτα, 3-4 βήματα πίσω από το κράσπεδο.
Ευτυχώς δεν ήταν μαζί μου η Κατερίνα που κινείτε με αναπηρικό αμαξίδιο. Και ευτυχώς για μένα, φορούσα αθλητικά παπούτσια και πάτησα στα χόρτα. Τα ίδια και εδώ. Της ίδιας φιλοσοφίας και αυτή η πινακίδα. Με μεγάλα γράμματα ο "βάνδαλος" πέρασε το μήνυμά στο κοινό. Το βλέπετε και εσείς στην φωτογραφία.
Για να μην γίνω και εγώ σαν την πινακίδα, με το κατεβατό της, ας καταλήξω:
Όταν σε ένα σημείο ενδιαφέροντος – ένα αξιοθέατο – γίνονται παρεμβάσεις, αυτές οι παρεμβάσεις θα πρέπει πρώτα και πάνω από όλα να είναι αποδεκτές από τους ντόπιους. Για να συμβεί αυτό απαιτείται στρατηγικός σχεδιασμός. Ο πιο απλός τρόπος είναι η εμπλοκή.
Αυτό που με εμπλέκει, με αφορά.
Αυτό που με αφορά, είναι δικό μου.
Αυτό που είναι δικό μου, δεν το καταστρέφω.
Τέλος, να προσθέσω πως αν ψάξουμε λίγο και αποδεχτούμε πως δεν τα ξέρουμε όλα, θα βρούμε πινακίδες που:
Ξέρουν να μιλάνε.
Ξέρουν να ζωγραφίζουν.
Ξέρουν να γελάνε.
Ξέρουν να εξηγούν.
Ξέρουν να προκαλούν το ενδιαφέρον.
Ξέρουν σε ποιους απευθύνονται - και γιαυτό δεν βανδαλίζονται.
Μιας και η ενημερωτική πινακίδα δεν έχει επεξηγήσεις, πάω λοιπόν στο Wikipedia να ενημερωθώ τι είναι αυτό το 'Μιλιάριο' και άλλες άγνωστες λέξεις, γιατί η ενημερωτική πινακίδα με ενημέρωσε ότι πήγα εκεί αδιάβαστη και ...ανενημέρωτη.